CLASSICAL CRITICISM. TO THE EDITOR OF THE CLASSICAL JOURNAL. On that most beautiful Latin Ode by Mr. Lawson, inserted in a late Number of your Journal, I have a remark to offer to its author, whose talents, if we may judge from the composition before us, are of no ordinary kind, relative to the position of the word "Cometa" in the seventeenth line. The licence, if I am not much mistaken, is indefensible; as Horace never begins either of the two first lines of the Alcaic stanza in any other than one of these two forms, viz. either — — U - or 123 The only line which seems to countenance the form admitted by Mr. Lawson in the passage just referred to, viz. is to be found in Hor. Odd. iii. 5. 17. Si non periret immiserabilis. But, as this is a solitary instance, I do not scruple for a moment to write perirent. Virgil. Æn. ii. 477. "Unà omnis Scyria pubes Succedunt tecto, et flammas ad culmina jactant." En. v. 119. 66 Triplici pubes quem Dardana versu Impellunt ; terno," &c. And in both these instances the metre might have admitted singular verbs. A We take leave of this Ode for the present, promising at the same time not to overlook its merits on a future occasion. composition like this ought not to be passed over in silent neglect, especially in this age of reason and refinement, when little else seems to meet with encouragement, except what is scholastically exact, and few things to command our attention except such as are first tried by the cold and unmeaning subtilty of what we are pleased to call-mathematical preciseness! 1813. S. S. I. TO THE EDITOR OF THE CLASSICAL JOURNAL. Qu. Several verses are quoted by Suidas from a poet of the name of Babrius, written in iambic scazon: is nothing known of this man beyond the short account of him which is given by that Lexicographer?' We refer our Correspondent to Tyrwhitt's Dissertatio de Babrio, London, 1776. Auctarium Dissertationis de Babrio, 1781. Bentley's Dissertations, 1777, pp. 433, 434. EDIT. PROLEGOMENA IN HOMERUM, &c. &c. Vide No. Ult. p. 33. FAF. exclamatio mirantis vel miserantis, vulgo a, ut å den; sed Latinè VAH, quod Græcum antiquissimum esse videtur: nam in exclamatione, impetu vehementiore prolata, spiritus ille in fine vocis locum habere poterat in Græco haud minus quam in Latino sermone. 'AF. v. a-retro, vel eo sensu quo syllaba RE in compositis Latinis-unde AFTAP. ex AF, TE, et APA compositum, atque 'AFAN ΑΓΑΔΣΩ et 'AFHMI diversa themata esse verbi, quod in Latinis AVEO scriptum est, formæ ac sensus similitudo vix dubitare sinit atque inde adjectivus 'AFATO idem atque AVIDUS et AVARUS; ut in ΑΓΑΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΙΟ-ν. ᾶτος πολεμοῖο avidus belli. Adjecto A privativo fit ̓ΑΑΓΑΤΟΣ. v. ἅαᾶτος, innoxius, vel, e quo nulla mala cupido vel avaritia oriri possit; et *ΑΑΓΑΤΤΟΣ vel ΑΑΓΑΣΤΟΣ, v. ααατος, inviolabilis, vel nulli malæ cupidini vel ambitioni obnoxius. Aoristi formæ contractæ 'AZE et 'AZAI e themate contracto 'An effictæ sunt; quod Homericis ignotum fuisse videtur; nam versus, in quibus ex formæ occurrunt, rhapsodorum non poetæ sunt; ut posthac ostensuri sumus. Hesychius habet ̓ΑΑΣΤΟΝ—ἀναμάρτητον, ἀβλαβες; et ΑΑ TON, eodem fere sensu; at littera A ex utroque, librariorum incuria aut desidia, excidisse videtur; perinde atque Homeri exemplaribus, quibus Seberus in indice conficiendo usus est. In prisco autem sermone litteræ et T inter se commutabiles erant ; et BATMATTA (sic enim duplici T scribi debuerat, non ATMATA, ut in vulgatis) apud Pindarum pro OATMAXTA erat, VOL. VIII. CI. JI. NO. XVI. T teste Eustathio;' atque ita etiam multa alia ejusmodi. Pro MHAEA Hesiodum MEZEA habuisse idem prodidit Eustathius ac sic antiquiores pronunciasse oportuit: Ionum enim est MHAEA, sensu quo hic usurpatum est, ejecta consona et producta vocali, eorum more solenni: quo etiam 'AAFATOΣ effingi potuisset. At vetustius et magis Homericum est 'AAFATTOZ. Attici post A privativum, in contractis hujusmodi vocabulorum formis, N paragogicum inserebant; ut εἴη δ ̓ ἄνατον πρᾶγμα τοῦτ ̓ ἀποξένων. atque eo modo Dawesius 'ANAFATON et 'ANAFAXTON scribi voluit; contra tamen Homericam consuetudinem in 'AOTTON &c. conservatam ; qua moti sustollendum istud N curavimus ubicunque vocalis subsequuta sit. *AFATH. v.”ÁTMTM-avaritia―mala cupido, et noxa, Braßn, ex ea oriunda. In Homericis non nisi trisyllaba usurpabatur: omnes enim versus, qui eam formam recusant, ut Il. T. 85-139-. 22-30, &c., alias etiam ob causas pro interpolationibus rhapsodorum, qui sermonem veterem parum callebant, habendi sunt. 'AFAFOZ. v. ajavòs, præclarus, superbus; a verbo antiquo 'ATAFN-unde 'ATHMI et 'AгAMAI. ΕΑΓΝΥΜΙ. v. ἄγνυμι, quod et ΓΡΗΓΩ, ῥήσσω, FANTO, et antiquius forsitan FPANTO; unde Latinum FRANGO; atque item Græcum FPHEN vel FPHгn, v. σow, de quo infra. In aoristo secundo N ejectum est, et, penultima correpta, fit 'EFAFH, v. ξάγη, a ΓΑΝΓΩ deductum ea ratione qua ΕΤΥΠΗ 2 TTITO. In uno tantum loco, Il. 4. 558, penultimam longam habet: sed aut in aoristum primum 'EFANXOH mutandum est; aut versus, alioqui suspectus, pro insititio habendus atque ejiciendus: T days, penultima producta, rò N perinde ac ro F, certissima analogia restituendum est, atque scribendum. 'AFANTH; illud enim NT, a recentioribus semper IT scribebatur; et librarii, cum litteræ geminarentur, aut incuria aut festinatione, alteram sæpe supprimebant, præsertim in vocabulis minus usitatis. Vide supra s. I ' p. 400. Ib. Eschyl. suppl. 354. ed. Glasg. cxxiv. Litterarum defectu, tempora futura et aorista activa verbi FANTO formas eorundem temporum verbi "ATN, duco, accepisse videntur, ut in §ov, §e, &c.; a quibus tamen, antiquo pronunciandi ac scribendi modo, prorsus aliena sunt. ΓΑΝΔΑΝΩ ΤΑΔΕΩ ΓΑΔΩΝ. ἁνδάνω, ἡδέω, άδω, et άδωplaceo: at in Hesychio tamen ΓΑΝΔΑΝΕΙΝ, ΓΑΔΕΙ͂Ν, ΓΑΔΕΣ●AI, eodem sensu; quæ formas antiquas plane indicant: solennis enim est Hesychio usus rou pro F. Facilis ac prona erat alioqui mutatio alterius in alterum; unde THOEN, FANTMAI, et Latinum GAUDEO. Iones autem, amputato vel commutato spiritu et producta, ut solebant, vocali, ΗΔΩ vel ΡΗΔΩ, et ΗΔΟΣ vel H4OZ effinxerunt; quæ poetæ cognita esse videntur. Ab hoc verbo deducenda sunt FEANON. v. dvov et ἔεδνον : unde AFEANO-v. àvásdvos-indotatus; geminato privativo ad metrum complendum, postquam pleniores veterum loquendi modi jamdudum exoleverant. ΡΑΔΩ et ΕΑΔΕΩ, ν. ἄδω et ἀδέω, Latini verbi forma SATIO vix dubitare sinit A4EN fuisse antiquissimo sermone: nam Etrusci, Latinorum doctores ac magistri, litteram ▲ non habuerunt; atque ex aliis certissime constat, voces quamplurimas, Homericis etiam temporibus, durum illum spiritum dentalem in molliorem mitigasse. ÞA▲HÑ—v. ådŋabunde ad satietatem usque, quod spiritu aspero ab antiquis grammaticis scriptum esse, testis est Eustathiusὅτι δὲ καὶ ἐδασύνετο, οἱ παλαιοί. φασι 1 FAAINOX v. adivòs, confertus, densus; ut omnia vocabula cujuscunque generis; quæ initium ab A collectivo vel alporix, capiunt: nam istud A pro άua est; atque idcirco antiquis litteris A scribendum. +AFEN-AF et Ionicè "HMI; unde, præfixo for p. 1536. 1.59. Eustathio of maλarol Alexandrini sunt. tasse 'EIII, ÞAFN et ÞHMI—monstro, splendere facio, ac metaphoricè dico; e quo verba Latina FAOR, AIO et alia innumera in utraque lingua efficta sunt; quæ speciem ac formam parentis plus minusve exhibent; ut FAFOX. Ionice" HN-quod fortasse Homericum; Attice ἕως aurora. ΦΑΓΟΣ ν. φῶς; et diæresi ad metrum supplendum φόως -lux-lumen. Idem alia dialecto est Latinum FAVOR. Atque hic cuivis mirari licet doctissimum Heyne usque adeo cocutiisse ut pro ΔΑΜΟΦΑΓΩΝ et ΛΑΓΟΚΑΙΩΝ in epigrammate, quod Priscianus legerat in tripode vetustissimo in Xerolopho Byzantii, 4AMOPOFON et AAFOKOFON scriptum esse voluerit.' Vix enim tiro aliquis paullo accuratius institutus, nomina antiqua ita e contractionibus et diæresibus recentiorum refingere ausus esset, contra omnem rationem ac consuetudinem prisci sermonis. AFAPIΣTON—v. apioтov-prandium-cibus qui primum mane sumebatur; unde nomen ab AFOZ accepisse videtur, sensum ejus rectè ceperunt veteres; de etymo mira commentati sunt." AbFHP v. ἀήρ. tenebra et casibus obliquis ἠέρος, ἠέρι, &c. ; quæ antiquissima esse videntur; significatio autem ortum indicat ex A privativo et HAFEN; unde pleniorem ejus formam AF AFHP fuisse crediderim; atque ex ea Homericum AFFHP contractum. ΑΓΕΙΚΗΣ. ἀείκης—indecens ab A privativo et ΓΕΙΚΩ; de quo infra. ΑΡΙΩ, 'AHEN, et, "AHHMI-spiro-unde epitheton Vulcani ΑΕ ΙΗΤΟΣ, v. αἴητος, anhelus, πνευστὸς—et 'AtЕÄÄÄ. v. άenλa-procella; atque item vox Latina ANHELUS; et 'At HP. v. årspaer-casibus obliquis népos, épi, &c. ; quæ Homericis etiam temporibus sic forte pronunciata erant. I Not. in excurs. III. in II. T. Vol. viii. p. 727. 2 Vide Polyb. IV. c. lxxi. Eustath. p. 1432. I. 2. p. 1791. I. 33, &c. |
