Cura vocat, simul assuetâ sedique sub ulmo,
Tum verò amissum, tum denique, sentit amicum,
Cœpit et immensum sic exonerare dolorem :—

"Ite domum impasti; domino jam non vacat, agni.
Hei mihi! quæ terris, quæ dicam numina cælo,
Postquam te immiti rapuerunt funere, Damon?
Siccine nos linquis? tua sic sine nomine virtus
Ibit, et obscuris numero sociabitur umbris?
At non ille animas virgâ qui dividit aureâ
Ista velit, dignumque tui te ducat in agmen,
Ignavumque procul pecus arceat omne silentûm.
"Ite domum impasti; domino jam non vacat, agni.
Quicquid erit, certè, nisi me lupus antè videbit,
Indeplorato non comminuere sepulchro,

Constabitque tuus tibi honos, longùmque vigebit
Inter pastores. Illi tibi vota secundo

Solvere post Daphnin, post Daphnin dicere laudes,
Gaudebunt, dum rura Pales, dum Faunus amabit;
Si quid id est, priscamque fidem coluisse, piumque,
Palladiasque artes, sociumque habuisse canorum.
"Ite domum impasti; domino jam non vacat, agni.
Hæc tibi certa manent, tibi erunt hæc præmia, Damon.
At mihi quid tandem fiet modò? quis mihi fidus
Hærebit lateri comes, ut tu sæpe solebas,
Frigoribus duris, et per loca fœta pruinis,
Aut rapido sub sole, siti morientibus herbis,
Sive opus in magnos fuit eminùs ire leones,
Aut avidos terrere lupos præsepibus altis?
Quis fando sopire diem cantuque solebit?

"Ite domum impasti; domino jam non vacat, agni.
Pectora cui credam? quis me lenire docebit
Mordaces curas, quis longam fallere noctem

Dulcibus alloquiis, grato cum sibilat igni

Molle pirum, et nucibus strepitat focus, at malus Auster
Miscet cuncta foris, et desuper intonat ulmo?

"Ite domum impasti; domino jam non vacat, agni.

Aut æstate, dies medio dum vertitur axe,

Cum Pan æsculeâ somnum capit abditus umbrâ,
Et repetunt sub aquis sibi nota sedilia Nymphæ,
Pastoresque latent, stertit sub sepe colonus,
Quis mihi blanditiasque tuas, quis tum mihi risus,
Cecropiosque sales referet, cultosque lepores?
"Ite domum impasti; domino jam non vacat, agni.
At jam solus agros, jam pascua solus oberro,
Sicubi ramosæ densantur vallibus umbræ ;
Hic serum expecto; supra caput imber et Eurus

20

30

40

50

60

Triste sonant, fractæque agitata crepuscula silvæ.

"Ite domum impasti; domino jam non vacat, agni.
Heu! quam culta mihi priùs arva procacibus herbis
Involvuntur, et ipsa situ seges alta fatiscit!
Innuba neglecto marcescit et uva racemo,

Nec myrteta juvant; ovium quoque tædet, at illæ
Mærent, inque suum convertunt ora magistrum.

"Ite domum impasti; domino jam non vacat, agni.
Tityrus ad corylos vocat, Alphesibous ad ornos,
Ad salices Ægon, ad flumina pulcher Amyntas:
Hic gelidi fontes, hic illita gramina musco,
Hic Zephyri, hic placidas interstrepit arbutus undas.'
Ista canunt surdo; frutices ego nactus abibam.

"Ite domum impasti; domino jam non vacat, agni.
Mopsus ad hæc, nam me redeuntem fortè notârat
(Et callebat avium linguas et sidera Mopsus),
'Thyrsi, quid hoc?' dixit; 'quæ te coquit improbabilis?
Aut te perdit amor, aut te malè fascinat astrum ;
Saturni grave sæpe fuit pastoribus astrum,
Intimaque obliquo figit præcordia plumbo.'

"Ite domum impasti; domino jam non vacat, agni.
Mirantur nymphæ, et Quid te, Thyrsi, futurum est?
Quid tibi vis?' aiunt: non hæc solet esse juventæ
Nubila frons, oculique truces, vultusque severi :
Illa choros, lususque leves, et semper amorem
Jure petit; bis ille miser qui serus amavit.'

"Ite domum impasti; domino jam non vacat, agni.
Venit Hyas, Dryopeque, et filia Baucidis Ægle,
Docta modos, citharæque sciens, sed perdita fastu;
Venit Idumanii Chloris vicina fluenti:

Nil me blanditiæ, nil me solantia verba,

Nil me si quid adest movet, aut spes ulla futuri.
"Ite domum impasti; domino jam non vacat, agni.
Hei mihi! quam similes ludunt per prata juvenci,
Omnes unanimi secum sibi lege sodales!
Nec magis hunc alio quisquam secernit amicum
De grege; sic densi veniunt ad pabula thoes,
Inque vicem hirsuti paribus junguntur onagri:
Lex eadem pelagi; deserto in littore Proteus
Agmina phocarum numerat: vilisque volucrum
Passer habet semper quicum sit, et omnia circum
Farra libens volitet, serò sua tecta revisens;
Quem si sors letho objecit, seu milvus adunco
Fata tulit rostro, seu stravit arundine fossor,
Protinùs ille alium socio petit inde volatu.
Nos durum genus, et diris exercita fatis

Gens, homines, aliena animis, et pectore discors;
Vix sibi quisque parem de milibus invenit unum;

Aut, si sors dederit tandem non aspera votis,
Illum inopina dies, quâ non speraveris horâ,
Surripit, æternum linquens in sæcula damnum.

"Ite domum impasti; domino jam non vacat, agni.
Heu! quis me ignotas traxit vagus error in oras
Ire per aëreas rupes, Alpemque nivosam?
Ecquid erat tanti Romam vidisse sepultam
(Quamvis illa foret, qualem dum viseret olim
Tityrus ipse suas et oves et rura reliquit),
Ut te tam dulci possem caruisse sodale,
Possem tot maria alta, tot interponere montes,
Tot silvas, tot saxa tibi, fluviosque sonantes?
Ah! certè extremùm licuisset tangere dextram,
Et bene compositos placidè morientis ocellos,
Et dixisse Vale! nostri memor ibis ad astra.'
"Ite domum impasti; domino jam non vacat, agni.
Quamquam etiam vestri nunquam meminisse pigebit,
Pastores Thusci, Musis operata juventus,

Hic Charis, atque Lepos; et Thuscus tu quoque Damon,
Antiquâ genus unde petis Lucumonis ab urbe.
O ego quantus eram, gelidi cum stratus ad Arni
Murmura, populeumque nemus, quà mollior herba,
Carpere nunc violas, nunc summas carpere myrtos,
Et potui Lycidæ certantem audire Menalcam !
Ipse etiam tentare ausus sum; nec puto multùm
Displicui; nam sunt et apud me munera vestra,
Fiscellæ, calathique, et cerea vincla cicutæ:
Quin et nostra suas docuerunt nomina fagos
Et Datis et Francinus; erant et vocibus ambo

Et studiis noti, Lydorum sanguinis ambo.

ΙΙΟ

120

130

"Ite domum impasti; domino jam non vacat, agni.

Hæc mihi tum læto dictabat roscida luna,

140

Dum solus teneros claudebam cratibus hædos.

Ah! quoties dixi, cum te cinis ater habebat,

'Nunc canit, aut lepori nunc tendit retia Damon;

Vimina nunc texit varios sibi quod sit in usus;'
Et quæ tum facili sperabam mente futura

Arripui voto levis, et præsentia finxi.

Heus bone! numquid agis? nisi te quid fortè retardat,
Imus, et argutâ paulùm recubamus in umbrâ.

Aut ad aquas Colni, aut ubi jugera Cassibelauni?
Tu mihi percurres medicos, tua gramina, succos,

150

Helleborumque, humilesque crocos, foliumque hyacinthi,
Quasque habet ista palus herbas, artesque medentûm.'
Ah! pereant herbæ, pereant artesque medentúm,
Gramina, postquam ipsi nil profecere magistro!
Ipse etiam-

nam nescio quid mihi grande sonabat

Fistula ab undecimâ jam lux est altera nocte –
Et tum fortè novis admôram labra cicutis :
Dissiluere tamen, ruptâ compage, nec ultra
Ferre graves potuere sonos: dubito quoque ne sim
Turgidulus; tamen et referam; vos cedite, sylvæ.

"Ite domum impasti; domino jam non vacat, agni.
Ipse ego Dardanias Rutupina per æquora puppes
Dicam, et Pandrasidos regnum vetus Inogeniæ,
Brennumque Arviragumque duces, priscumque Belinum,
Et tandem Armoricos Britonum sub lege colonos;
Tum gravidam Arturo fatali fraude Iögernen;
Mendaces vultus, assumptaque Gorlöis arma,
Merlini dolus. O, mihi tum si vita supersit,
Tu procul annosâ pendebis, fistula, pinu
Multùm oblita mihi, aut patriis mutata Camœnis

Brittonicum strides! Quid enim? omnia non licet uni,
Non sperâsse uni licet omnia; mî satis ampla
Merces, et mihi grande decus (sim ignotus in ævum
Tum licet, externo penitùsque inglorius orbi),
Si me flava comas legat Usa, et potor Alauni,
Vorticibusque frequens Abra, et nemus omne Treantæ,
Et Thamesis meus ante omnes, et fusca metaliis
Tamara, et extremis me discant Orcades undis.

"Ite domum impasti; domino jam non vacat, agni.
Hæc tibi servabam lentâ sub cortice lauri,
Hæc, et plura simul; tum quæ mihi pocula Mansus,
Mansus, Chalcidicæ non ultima gloria ripæ,
Bina dedit, mirum artis opus, mirandus et ipse,
Et circum gemino cælaverat argumento.

In medio Rubri Maris unda, et odiriferum ver,

Littora longa Arabum, et sudantes balsama sylvæ;
Has inter Phoenix, divina avis, unica terris,
Cæruleùm fulgens diversicoloribus alis,

Auroram vitreis surgentem respicit undis;

Parte aliâ polus omnipatens, et magnus Olympus:

Quis putet? hic quoque Amor, pictæque in nube pharetræ,

Arma corusca, faces, et spicula tincta pyropo;

Nec tenues animas, pectusque ignobile vulgi,

Hinc ferit; at, circum flammantia lumina torquens,
Semper in erectum spargit sua tela per orbes
Impiger, et pronos nunquam collimat ad ictus:
Hinc mentes ardere sacræ, formæque deorum.

"Tu quoque in his nec me fallit spes lubrica, Damon-
Tu quoque in his certè es; nam quò tua dulcis abiret
Sanctaque simplicitas? nam quò tua candida virtus?
Nec te Lethæo fas quæsivisse sub Orco;

Nec tibi conveniunt lacrimæ, nec flebimus ultra.

Ite procul, lacrymæ; púrum colit æthera Damon,
Æthera purus habet, pluvium pede reppulit arcum ;
Heroumque animas inter, divosque perennes,
Æthereos haurit latices et gaudia potat
Ore sacro. Quin tu, cæli post jura recepta,
Dexter ades, placidusque fave, quicunque vocaris;
Seu tu noster eris Damon, sive æquior audis
DIODOTUS, quo te divino nomine cuncti
Cælicolæ nôrint, sylvisque vocabere Damon.
Quòd tibi purpureus pudor, et sine labe juventus
Grata fuit, quòd nulla tori libata voluptas,
En! etiam tibi virginei servantur honores!
Ipse, caput nitidum cinctus rutilante coronâ,
Lætaque frondentis gestans umbracula palmæ,
Æternùm perages immortales hymenæos,
Cantus ubi, choreisque furit lyra mista beatis
Festa Sionæo bacchantur et Orgia thyrso."

210

Jan. 23, 1646.

AD JOANNEM ROUSIUM,

OXONIENSIS ACADEMIE BIBLIOTHECARIUM.

De libro Poematum amisso, quem ille sibi denuo mitti postulabat, ut cum aliis nostris in Bibliotheca Publicâ reponeret, Ode.

Ode tribus constat Strophis, totidemque Antistrophis, unâ demum Epodo clausis; quas, tametsi omnes nec versuum numero nec certis ubique colis exactè respondeant, ita tamen secuimus, commodè legendi potius quam ad antiquos concinendi modos rationem spectantes. Alioquin hoc genus rectius fortasse dici monostrophicum debuerat. Metra partim sunt κarà σχέσιν, partim ἀπολελυμένα. Phaleucia quæ sunt spondæum tertio loco bis admittunt, quod idem in secundo loco Catullus ad libitum fecit.

STROPHE I.

GEMELLE cultu simplici gaudens liber,
Fronde licet geminâ,

Munditieque nitens non operosâ,

Quam manus attulit

Juvenilis olim

Sedula, tamen haud nimii poetæ ;

Dum vagus Ausonias nunc per umbras,

Nunc Britannica per vireta lusit,