AD TEMPUS.

O qui silentem præcipitas fugam,
Cæcoque prætervolveris impetu,
Urgensque cursum, nec morari
Scis, Deus, aut potis es reverti ;

Tu sede celsus dum revolubilem
Torques laborem, dura necessitas
Auriga in æternos recursus

Flectit equos volucremque currum ;

Te sæculorum oblivia, te breves
Sequuntur anni, te fuga mensium
Velociorum, te dierum

Versicolor comitatur ordo;

Tecum alta Virtus laurigeram sedet
Decora frontem, et filia Veritas,

Cui vultus immortale fulgens

Purpureo radiatur igne :

Injuriosa ne citus orbita

Vertas columnam, quam tenuis labor

Struxit camœnæ ; parce curru,
Parce gravi metuende falce.

Et tu superbo vertice flammeas
Surgens in arces, mille sonantibus
Accincta pennis, et parentis
Antevolans rapidos jugales;

Duc, fama, puri per spatia ætheris,
Duc me insolenti tramite; devius
Tentabo inaccessos profanis

Invidiæ pedibus recessus.

Quid mente vanus concipis æthera?
Quo vota fundis, quidlibet impotens
Sperare? proh fallax voluptas!

Heu! sine diis animose vates!

Te surda præterlabitur orbita,
Avertit alas fama, supervenit

Nox atra caligante vultu, et

Nube sedens taciturnus horror.

Sic flexuosi margine fluminis

Cycnus recumbit carmina dividens ;
Mox fata, nil mollita cantu,

Ora premunt liquidamque vocem.

MOLA JUVENTUTIS RESTAURATRIX.

MEDEA, effoeti revocaret ut Æsonis annos,
Diversam herbarum mille poposcit opem ;
Carminaque et magicas artes, succosque potentes,
Quosve venenorum Thessala terra parens;
Quos Pindus, quos Ossa tulit, quos Pelion altus,
Quotquot et Apidani gramina ripa dedit ;
Quodque triceps Hecate auxilii, quod numina noctis,
Quod nemorum poterant diique deæque dare.
His simul incoctis, precibusque, et carmine multo
Sopiti jugulum discidit ense senis.

Sanguis ubi exierat, validi medicamine succi
Replevit soceri guttura cæsa nurus.
Canities, maciesque abiit, pallorque, situsque,
Plenaque luxuriant membra vigore novo.
Scilicet hoc visum est mire finxisse poëtæ ;
Te penes est dignum dicere necne fide.
Quidlibet audendi pictori est æqua potestas,
Et multi ingenii tradidit ille molam.
Clarius inventum, quoniam plus exhibet artis,
(Quod mox agnosces) prodigiique minus.
Ponitur in campis (ita lusit amabile pictor)

Machina, bis senos, vix minus, alta pedes.

Non agitur ventis, non est versatilis undis,
Versandæ toti sufficit unus homo.

Pyxis quadrati ex ligni compagine, summum
Inversi coni conficit instar opus.

Huc ope scalarum ascendens, de margine capsæ
Conjicitur præceps, ut juvenescat, anus.
Dum rota versatur, (credat, qui conspicit,) exit
Juxta expectanti pulchra puella proco.

Pulchra, decens, habilis-vetulæ hæc miracula cer-
Et propere ad scalas, ut renoventur, eunt. [nunt,
Jam non in plateis, longa confecta senecta,
Hoc vetula exaudit triste, Memento mori.
Siquam pervulgata fidem pictura meretur,
Læta magis vox est illa, Memento Moli.

CORNICULA.

NIGRAS inter aves avis est, quæ plurima turres,
Antiquas ædes, celsaque fana colit.

Nil tam sublime est, quod non audace volatu,
Aëriis spernens inferiora, petit.

Quo nemo ascendat, cui non vertigo cerebrum
Corripiat, certe hunc seligit illa locum.

Quo vix a terra tu suspicis absque tremore,
Illa metus expers incolumisque sedet.
Lamina delubri supra fastigia, ventus
Qua cæli spiret de regione, docet ;
Hanc ea præ reliquis mavult, secura peric❜li,
Nec curat, nedum cogitat, unde cadat.
Res inde humanas, sed summa per otia, spectat,
Et nihil ad sese, quas videt, esse videt.
Concursus spectat, plateaque negotia in omni,
Omnia pro nugis at sapienter habet.
Clamores, quos infra audit, si forsitan audit,
Pro rebus nihili negligit, et crocitat.
Ille tibi invideat, felix cornicula, pennas,
Qui sic humanis rebus abesse velit.

CONSPICILLUM.

OMNIBUS ex oculis, quos ars invenit et usus,
Per quos conspicimus res prope, resque procul;
Commodius nihil est, nihil est præsentius illis,
Impositos naso quos fere quisque gerit.
Sunt, qui temporibus, ne balba e nare loquantur,
Affigi malunt hæc vitrea auxilia.

Sunt, quibus in dextra vitrum prætenditur unum ;
Hi sunt ex illis, quos pudet esse senes.