[tum,

Ingemit exosus, scribendaque lexica mandat
Damnatis, pœnam pro pœnis omnibus unam.
Ille quidem recte, sublimis, doctus et acer,
Quem decuit majora sequi, majoribus aptum,
Qui veterum modo facta ducum, modo carmina va
Gesserat et quicquid virtus, sapientia quicquid,
Dixerat, imperiique vices, cœlique meatus,
Ingentemque animo seclorum volveret orbem.
Fallimur exemplis ; temere sibi turba scholarum
Ima tuas credit permitti Scaliger iras.

Quisque suum nôrit modulum; tibi prime, virorum
Ut studiis sperem, aut ausim par esse querelis,
Non mihi sorte datum; lenti seu sanguinis obsint
Frigora, seu nimium longo jacuisse veterno,
Sivi mihi mentem dederit natura minorem.

Te sterili functum cura, vocuinque salebris
Tuto eluctatum spatiis sapientia dia
Excipit æthereis, ars omnis plaudit amico,
Linguarumque omni terra discordia concors
Multiplici reducem circum sonatore magistrum.

Me, pensi immunis cum jam mihi reddor, inertis
Desidiæ sors dura manet, graviorque labore
Tristis et atra quies, et tarda tædia vitæ.
Nascuntur curis curæ, vexatque dolorum
Importuna cohors, vacuæ mala somnia mentis.
Nunc clamosa juvant nocturnæ gaudia mensæ,
Nunc loca sola placent; frustra te, Somne, recumbens
Alme voco, impatiens noctis metuensque diei.
Omnia percurro trepidus, circum omnia lustro,
Si qua usquam pateat melioris semita vitæ,
Nec quid agam invenio, meditatus grandia, cogo
Notior ipse mihi fieri, incultumque fateri
Pectus, et ingenium vano se robore jactans.

Ingenium nisi materiem doctrina ministrat.
Cessat inops rerum, ut torpet, si marmoris absit
Copia, Phidiaci fæcunda potentia cœli.

Quicquid agam, quocunque ferar, conatibus obstat
Res angusta domi, et macræ penuria mentis.

Non rationis opes animus, nunc parta recensens
Conspicit aggestas, et se miratur in illis,
Nec sibi de gaza præsens quod postulat usus
Summus adesse jubet celsa dominator ab arce;
Non, operum serie seriem dum computat ævi,
Præteritis fruitur, lætos aut sumit honores
Ipse sui judex, actæ bene munera vitæ ;
Sed sua regna videns, loca nocte silentia late
Horret, ubi vanæ species, umbræque fugaces,
Et rerum volitant raræ per inane figuræ.

Quid faciam? tenebrisne pigram damnare senectam
Restat? an accingar studiis gravioribus audax?
Aut, hoc si nimium est, tandem nova lexica poscam?

AD THOMAM LAURENCE,

MEDICUM DOCTISSIMUM,

Cum filium peregre agentem desiderio nimis tristi prosequeretur

FATERIS ergo, quod populus solet

Crepare væcors, nil sapientiam

Prodesse vitæ, literasque ;

In dubiis dare terga rebus.

Tu, queis laborat sors hominuun, mala,
Nec vincis acer, nec pateris pius,

Te mille succorum potentem
Destituit medicina mentis.

Per

Per cæca noctis tædia turbidæ,
Pigræ per horas lucis inutiles,
Torpesque, languescisque, curis
Solicitus nimis heu! paternis.

Tandem dolori plus satis est datum,
Exurge fortis, nunc animis opus,
Te, docta, Laurenti; vetustas,
Te medici revocant labores.

Permitte summo quiquid habes patri,
Permitte fidens, et muliebribus,

Amice, majorem querelis

Redde tuis, tibi redde, mentem.

IN THEATRO, March 8, 1771.

TERTII verso quater orbe lustri,
Quid theatrales tibi, Crispie pompæ?
Quam decet canos male litteratos

Sera voluptas!

Tene mulceri fidibus canoris ?
Tene cantorum modulis stupere?
Tene per pictas oculo elegante

Currere formas?

Inter æquales, sine felle liber,

Codices, veri studiosus, inter

Rectius vives. Sua quisque carpat

Gaudia gratus.

Lusibus gaudet puer otiosis,

Luxus oblectat juvenem theatri,

At seni fluxo sapienter uti

Tempore restat.

B B 3

INSULA KENNETHI, INTER HEBRIDAS.

PARVA quidem regio, sed religione priorum
Clara Caledonias panditur inter aquas.
Voce ubi Cennethus populos domuisse feroces
Dicitur, et vanos dedocuisse deos.
Huc ego delatus placido per cærula cursu,
Scire locus volui quid daret iste novi.
Illic Leniades humili regnabat in aula,
Leniades, magnis nobilitatus avis.
Una duas cepit casa cum genitore puellas,
Quas Amor undaruin crederet esse deas.
Nec tamen inculti gelidis latuere sub antris,
Accola Danubii qualia sævus habet.

Mollia non desunt vacuæ solatia vitæ
Sive libros poscant otia, sive lyram.
Fulserat illa dies, legis qua docta supernæ
Spes hominum et curas gens procul esse jubet.
Ut precibus justas avertat numinis iras

Et summi accendat pectus amore boni.
Ponti inter strepitus non sacri munera cultus
Cessarunt, pietas hic quoque cura fuit.
Nil opus est æris sacra de turre sonantis
Admonitu, ipsa suas nunciat hora vices.
Quid, quod sacrifici versavit foemina libros?
Sint pro legitimis pura labella sacris.

Quo vagor ulterius? quod ubique requiritur hic est,
Hic secura quies, hic et honestus amor.

SKIA.

PONTI profundis clausa recessibus,
Strepens procellis, rupibus obsita,
Quam grata defesso virentem,

Skia, sinum nebulosa pandis!

His, cura, credo, sedibus exulat ;
His blanda certe pax habitat locis ;
Non ira, non moror quietis
Insidias meditatur horis.

At non cavatâ rupe latescere,
Menti nec ægræ montibus aviis
Prodest vagari, nec frementes

In specula numerare fluctus.

Humana virtus non sibi sufficit;
Datur nec æquum cuique animum sibi
Parare posse, utcunque jactet
Grandiloquus nimis alta Zeno.

Exæstuantis pectoris impetum
Rex summe, solus tu regis, arbiter;
Mentisque, te tollente, fluctus ;
Te, resident, moderante fluctus.

ODE DE SKIA INSULA.

PERMEO terras ubi nuda rupes
Saxeas miscet nebulis ruinas,
Torva ubi rident steriles coloni

Rura labores.