Ο Σ. Τίς ἦν ἔτι; μὴ κάμῃς ἀποκρινόμενος, ἀλλὰ προθυμε

εἰπεῖν.

Α. Ἐγὼ μὲν οἶμαι φιλίαν τε λέγαν καὶ ὁμόνοιαν, ήνπερ πατήρ τε υιὸν φιλῶν ὁμονοᾷ καὶ μήτηρ, καὶ ἀδελφὸς ἀδελφο, καὶ γυνὴ ἀνδρί.

Σ. Οἴη ἂν ἦν, ὦ Αλκιβιάδη, ἄνδρα γυναικὶ περὶ ταλα

αν

σιεργίας δύναθαι ὁμονοῶν, τὸν μὴ ἐπισάμενον, τῇ ἐπιταμένῃ;

Α. Οὐ δῆτα.

Σ. Οὐδὲ γε δεῖ ἐδέν. γυναικείον γὰρ τέτο μάθημα.
Α. Ναί.

Σ. Τί δέ; γυνὴ ἀνδρὶ περὶ ὁπλιτικής δύναιτ ̓ ἂν ὁμονον, μὴ μαθέσα;

Α. Οὐ δῆτα.

Σ. Ανδρεῖον γὰρ τετό γε ἴσως φαίης ἂν εἶναι.

Α. Ἔγωγε.

Σ. Ἔσιν ἄρα τὰ μὲν, γυναικα, τὰ δὲ, ἀνδρεία μαθή ματα, κατὰ τὸν σὸν λόγον.

Α. Πῶς δ

Σ. Οὐκ ἄρα ἔν γε τέτοις ἐςὶν ὁμόνοια γυναιξὶ πρὸς ἄνδρας.
Α. Ο.

Σ. Οὐδ ̓ ἄρα φιλία· εἴπερ ἡ φιλία ὁμόνοια ἦτα

Δ. Οὐ φαίνεται.

Σ. Η ἆρα οἱ γυναῖκες τὰ αὐτῶν πράττεσιν, ἐφιλένται

ὑπὸ τῶν ἀνδρῶν.

Α. Οὐκ ἔοικεν.

Σ. Οὐδ ̓ ἄρα οἱ ἄνδρες ὑπὸ τῶν γυναικῶν, ᾗ τὰ αὐτῶν.

Α.

Α. Ο.

Σ. Οὐδ ̓ αὖ ἄρα ταύτῃ οικενται οἱ πόλεις, ὅταν τὰ αυτῶν ἕκασαι πράττωσιν.

Α. Οἶμαι ἔγω γε, ὦ Σώκρατες.

Σ. Πῶς λέγεις, φιλίας μὴ παρέσης; ἷς ἔφαμεν ἔγγιγνο μένης εὖ οἰκεθαι τὰς πόλεις, ἄλλως δὲ ἔ;

Α. Αλλά μοι δοκεῖ καὶ κατὰ τέτο αυτοῖς φιλία ἐγγίγα νεθαι, ὅτι τὰ αὐτῶν ἑκάτεροι πράττεσιν.

Σ. Οὐκ ἄρτι γε. νῦν δὲ πῶς αὖ λέγεις; ὁμονοίας ἐγγίγ νομένης φιλία ἐγγίγνεται; ἢ οἷόν τε ὁμόνοιαν ἐγγίγνεθαι περὶ τέτων, ὧν οἱ μὲν ἴσασιν, οἱ δ ̓ ἄ;

Α.

ων

Αδύνατον.

Σ. Δίκαια δὲ πράττεσιν ἢ ἄδικα. ὅταν τὰ αυτῶν ἕκασ πράττωσι;

Α. Δίκαια. πῶς γὰρ ἔ;

Σ. Τα δίκαια ἦν πραττόντων ἐν τῇ πόλει τῶν πολιτῶν,

Φιλία ἐκ ἐγγίγνεται πρὸς ἀλλήλες;

Α. Ανάγκη αὖ μοι δοκεῖ εἶναι,

Σώκρατες.

Σ. Τίνα ἂν ποτε λέγεις τὴν φιλίαν ἢ ὁμόνοιαν, περὶ ἧς δεῖ ἡμᾶς σοφές τε εἶναι καὶ εὐβέλες, ἵνα ἀγαθοὶ ἄνδρες ὦμεν; ὲ γὰρ δύναμαι μαθεῖν, ἔθ ̓ ὅ τις, ἔτ ̓ ἐν οἷς τισιν. τοτὲ μὲν γὰρ ἐν τοῖς αὐτοῖς φαίνεται ἐνέσα, τοτὲ δ ̓ ἔ· ὡς ἐκ τῆ σὲ λόγο. Α. ̓Αλλὰ μὲ τὸς θεὸς, ὦ Σώκρατες, ἐδ ̓ αὐτὸς οἶδα ὅ, τι λέγω. κινδυνέυω δὲ καὶ πάλαι λεληθέναι ἐμαυτὸν αἴσχισα ἔχων.

Σ. ̓Αλλὰ χρὴ θαῤῥῶν. εἰ μὲν γὰρ αὐτὸ ᾔσθε· πεπον θὼς πεντηκονταετής, χαλεπὸν ἦν ἄν σοι ἐπιμεληθῆναι σαυτέ.. νῦν δὲ ἣν ἔχεις ἡλικίαν, ἅυτη ἐςὶν ἐν ᾗ δὲ αὐτὸ αἰσθάνεσθαι. Α. Τὶ ἦν τὸν αἰθανόμενον χρὴ ποιῶν, ὦ Σώκρατες;

Σ. Αποκρίνεθαι τὰ ἐρωτώμενα, ὦ Αλκηβιάδη, καὶ ἐὰν τέτο ποιῆς, ἂν θεὸς ἐθέλῃ, εἴ τι δεῖ καὶ τῇ ἐμῇ μαντεία πιο δεύειν, σύ τε κἀγῳ βέλτιον χήσομεν.

Α. Ἔσαι ταῦτα, ἕνεκά γε τὸ ἐμὲ ἀποκρίνεθαι,

Aeschines.

Aeschines.

Von dem berühmten Redner dieses Namens unterscheidet man ihn durch den Beinamen des Sokratikers; denn er war Zeitgenosse und Schüler des Sokrates. Schwerlich aber sind die drei Dialogen, welche seinen Namen führen, wirklich von ihm; noch weniger aber vom Platon, dem sie ehedem gewöhns lich beigelegt wurden; ob man sie gleich in das Sokratische Zeits alter zu sehen, allen Grund, und keine Ursache hat, fie får eine spätere Arbeit irgend eines Sophisten zu halten. Zwar has ben fie weniger Fülle und Reichhaltigkeit, als die Vlatonischen Gespräche; aber doch viel Einfachheit, Wahrheit, Natur und Eleganz. Sie handeln von der Tugend, vom Reichthum und vom Tode. Als den kürzeßten gebe ich hier den ersten, der die vom Sokrates mit einem seiner Freunde angefiellte Untersuchung, ob die Tugend gelehrt werden könne, zum Gegenstande, und also mit dem Nienon des Platon einen ähnlichen, aber minder ausgeführten, Inhalt hat. Sokrates zeigt, daß die Tugend, oder das Gefühl des Guten und Edeln, und die Fertigkeit in der Ausübung desselben, ein Geschenk des Himmels sey, und fich folglich durch keinen Unterricht erwerben lasse; daß es daher weder Lehrer noch Schüler der Tugend gebe; daß man sie auch als Naturgabe eben so wenig, als für ein Erzeugniß der Kupf anzusehen habe.

ΔΙΑΛΟΓΟΣ

ΠΕΡΙ ΑΡΕΤΗΝ ΕΙ ΔΙΔΑΚΤΟΝ.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ.

ΦΙΛΟΣ.

Αρα διδακτόν ἔτιν ἡ ἀρετὴ, ἢ ἐ διδακτὸν, ἀλλὰ φύσει οἱ ἀγα θοὶ γίγνονται ἄνδρες, ἢ ἄλλῳ τινὶ τρόπῳ; Οὐκ ἔχω ἀπᾶν ἐν τῷ παρόντι, ὦ Σώκρατες. ̓Αλλὰ ὧδε σκεψώμεθα αὐτὸ. φέρε, εἴτις βέλοιτο ταύτην τὴν ἀρετὴν γενέθαι ἀγαθός, ο αγαθό

ω

αν

اد

εἰσιν οἱ σοφοὶ μάγειροι, πόθεν ἂν γένοιτο; Δηλονότι εἰ παρὰ τῶν ἀγαθῶν μαγείρων μάθοι. Τί δέ; εἰ βέλοιτο ἀγαθὸς γίγνεπαι ιατρός, παρὰ τίνα ἂν ἐλθὼν γένοιτο ἀγαθὸς ἰατρὸς; Δῆλον δὴ ὅτι παρὰ τῶν ἀγαθῶν τίνα ἰατρῶν. Εἰ δὲ ταύτην τὴν ἀρετὴν ἀγαθὸς βέλοιτο γενέθαι, ἥνπερ οἱ σοφοὶ τέκτονες; Παρά τῶν τεκτόνων. Εἰ δὲ ταύτην τὴν ἀρετὴν βεληθείη ἀγαθὸς γενέθαι, ἥνπερ οἱ ἄνδρες οἱ ἀγαθεί τε καὶ σοφοί, ποῖ χρὴ ἐλθόντα μαθῶν; Οἶμαι μὲν καὶ ταύτην, εἴπερ μαθητός ἐσι, παρὰ τῶν ἀνδρῶν τῶν ἀγαθῶν πόθεν γὰρ ἄλλοθεν; Φέρε δή, τίνες ἡμῖν ἄνδρες ἀγαθοὶ γεγόνασιν; ἵνα σκεψώμεθα, εἰ τοί εἰσιν οἱ τὲς ἀγα θες ποιόντες. Θεκυδίδης και Θεμισοκλῆς καὶ ̓Αρισείδης καὶ Περικλῆς. Τέτων ἐν ἑκάσα ἔχομεν διδάσκαλον εἰπεῖν; Οὐκ ἔχομεν· ἐ γὰρ λέγεται. Τί δέ; μαθητήν, ἢ τῶν ξένων τινὰ, ἢ τῶν πολιτῶν, ἢ ἄλλον, ἐλεύθερον ἢ δέλον, ὅτις αἰτίαν ἔχει· διὰ τὴν τέτων ὁμιλίαν σοφός τε καὶ ἀγαθός γεγονέναι; Οὐδὲ τέτο λέγεται. Ἀλλ ̓ ἄρα μὴ ἐφθόνεν μεταδιδόναι τῆς ἀρετῆς τοῖς ἄλλοις ἀνθρώποις; Τάχα. Αρα ἵνα μὴ ἀντίτεχνοι αὐτοῖς γίγνοιντο, ὥσπερ οἱ μάγειροι τε καὶ ἰατροί καὶ τέκτονες φθονε σιν; ἐ γὰρ λυσιτελᾶ αὐτοῖς πολλὲς ἀντιτέχνες γίγνεθαι, ἐδὲ οἰκῶν ἐν πολλοῖς αὐτοῖς ὁμοίοις· ἆρ ̓ ἂν ἔτω καὶ τοῖς ἀνδράσι τοῖς ἀγαθοῖς ἐ λυσιτελῶ ἐν ὁμοίοις αὐτοῖς εἰκῶν; Ἴσως. Εἰσὶ δὲ οἱ αὐτοὶ ἐχὶ ἀγαθοί τε καὶ δίκαιοι; Ναί. Ἔσιν ἐν ὅτῳ λυσιτε λὰ μὴ ἐν ἀγαθοῖς οἰκῶν ἀνδράσιν, ἀλλ ̓ ἐν κακοῖς; Οὐκ ἔχω εἶπεν. Αρ ̓ ἂν ἐδὲ τοτ ̓ ἔχεις εἰπᾶν, πότερον ἔργον ἐπὶ τῶν μὲν ἀγαθῶν βλάπτειν, τῶν δὲ κακῶν ὠφελῶν; ἢ τεναντίον; Τέναντίον. Οἱ μὲν ἀγαθοὶ ἄρα ὠφελᾶσιν, οἱ δὲ κακοὶ βλάπτεσις

اد

Ναι,