V. S. Valgo φίλ' ὦ φυλέτα. Dedi φίλων φίλτατ : de phrasi vide annotata ad Iph. T. 827 in Classical Journal, No. xv. p. 144. et adde Suid. Εσχατ ̓ ἐσχάτων κακὰ διαπέπρακται· ὁμοῖα ἐστι τῇ Δεινό τερα δεινοτάτου καὶ Κύντερα κυντάτου. Idem in Πέρα habet ἀρρήτων ἀρρητότερα καὶ κακῶν πέρα. Unde alio tempore Sophoclis locum vexatissimum emendabo. Mox post ταξίαρχος delenda ἢ στρατηγὸς voluit Elmsl. cum Hotibio, et legendum τι pro τις, collato Eq. 119. et sex aliis locis.

836-859. Quatuor systemata sex versuum. Ita Br. Vid. ad Ran. 416. 814. 898. Thesm. 959. Eq. 973. et 1111.

Α.Α. τάλας ἐγὼ τῆς ἐν μάχῃ γε ξυμβολῆς βαρείας

ΔΙ. ἐν Χουσί γ' ὢν τίς ξυμβολὰς ἐπράττετ ̓ [οὐ βαρείας ;
ΛΑ. ὦ ξυμφορὰ τάλαινα τῶν ἐμῶν κακῶν· Παιῶν ἰω Παιών.

ΔΙ. [ἀσύμφορόν μ',] ἀλλ' οὐ τανῦν γ', ὁσημέραι παίοντ ̓ ἰῶ παίων. V. 7. Vulgo δ' οὖν αἰακτὸν ἂν οἰμωκτὸν ἄν. Αt prius ἂν MSS. omittunt. Mox dedi ἄνεκτον. Vid. Classical Journal, No. χχνι. p. 372. Adde οὐ τλητὸν in Lys. 599. et Οὐ τλατᾶς οὐ φερτᾶς in Hec. 159. necnon ανάσχετα in Brunck. Indice. Exstat ταῦτ ̓ ἄνεκτα τῆτ ̓ ἀκούειν in Thesm. 563. V. 10. Vulgo κατεγχάνοι —ἐμαῖσιν ἄν. Αι κατεγχάνοι est nihili verbum. V. 13. Vulgo σκληρά. Papillæ puellarum certe dici possunt σκληραί. Αt cum iis μαλθακῶς non convenit. Reposui χλιαρά. Vox exstat in Ach. 975. V. 14. Vice χρυσίῳ dedi χοιρίῳ. Etenim fæminæ, quas secum Δικαιόπολις in scenam attulit, sunt Megarenses olim sub vestitu suillo introductæ; quarum altera fuit mater, altera filia, virum adhuc experta; ideoque rectius dictæ χλιαρά, quam σκληραί, rectius quoque χοιρίῳ quam χρυσίῳ. V. 15. Ita Elmsl. voluit pro κἀπιμανδαλωτόν. ν. 18. χαῖρε λαμαχίππιον. Rav. χαῖρε Λαμαχιππίδιον. Inde erui ἄμαχε παίδιον χύτρας. Dicitur ἄμαχε παίδιον ut κολλικόφαγε Βοιω. τίδιον. Intelligitur quoque χύτρα satis bene in tali loco. Etenim χύτραν esse φιλημάτων genus docet Pollux x. 10. ex Eunico Λαβοϋ συ τῶν ὤτων, φιλήσων τὴν χύτραν. In eundem censum referuntur τὸ περιπεταστὸν εἰ τὸ Μανδαλωτόν : quibus adde Γιγγλυμὸς, Δρεπτὸν et Ισχνίδες apud Hesych. : unde corrige Photium v. Μανδαλωτός. V. 19. Vulgo στυγερὸς ἐγὼ μογερὸς ἐγώ. At hic, ni fallor, latet lusus Euripideus in Ερις et "Ερως. Vide mea annotata ad. Tro. 853. Reposui igitur στύγν, "Ερις, λέγω et μίγδ' Ερος λέγω. De permutatis έγω et λέγω vide ad Vesp. 1238. in Classical Journal, No. xxxi. p. 59. V. 23. Vulgo μάχη νῦν : MSS. νῦν omittunt : rectius dedissent γε. V. 24. Vulgo τοῖς Χουσὶ γὰρ τις ξυμβολὰς ἐπράττετο. At sententia nexus correlativa facit, ut hic articulus abesse, et præpositio adesse debeat: sic ἐν μάχῃ γε ξυμβολὰς ορ ponitur τῷ ἐν Χουσί γε ξυμβολάς. Ad versus finem inserui οὐ βαρείας. Certe βαρείας sic positum excidere facile poterat. Redde βαρείας ξυμβολὰς, heavy reckonings. Simili metaphora dicitur κουφὴ δαπάνη in Eurip. Bacch. 891. At in Eq. 595. σμικρᾶς δαπάνης necnon Thucyd. 111. 11 et 64. Verum Hesiod. "Εργ. 721. δαπάνη τ' ὀλιγίστη. V. 25. Voces "Ω συμφορὰ τάλαινα τῶν ἐμῶν κακῶν vulgo exstant post ἐκπέπωκα. Eas huc retuli, ut inde pateret quomodo ἀσύμφορον omissum esset in v. 26. ubi παίοντ ̓ ἐπ erui e παιωνία. Lamachi verba παιων ἰω deridet Dicæopolis per sua παίοντ ̓ ἐῶ: ubi παίοντα est sensu nequiori. Metuebat profecto Δικαιόπολις idem sibi eventurum esse atque Trygæo; qui sciscitatur Mercurium in Pac. 711. Ω δέσποτα, θερμῆς γῆν οπώρας κατελάσας Αρ ̓ ἂν βλαβῆναι διὰ χρόνου τί σοι δοκῶ: cui responsum est, VOL. XIX. ci. Jl. NO. XXXVII.

1

Οὐκ εἴ γε κυκεῶν ἐπιπίοις βληχωνίαν. Quod ad lusum in παιών i et παίων ἰω, cf. Pac. 455, 6. sic legendos ἰω παιῶν ἰώ. "Αφελε τὸ · παίων· ἀλλ ̓ ἰῶ μόνον λέγε : ubi illud i jure poterat clamare aliquis verberatus. V. 26. Vulgo οὐχὶ νυνί. Rav. οὐχὶ νῦν γε. Dedi οὐ τανῦν γε. Cf. (Ed. C. 387. 616. In Plut. 993. pro οὐχὶ νυνί γ Rav. οὐχὶ τοίνυν: voluit οὐ τανῦν γε. Mox vulgo τήμερον. Rav. σήμερον. Reposui ὁσημέραι quotidie Facetissimum est votum hoc Dicæopolidis qui, sicut iste homo apud Eustath. '08. p. 1678. βαινόμενος βαίνων ποτὲ νύμφιος ἄλλοτε νύμφη, cupit sibi satisfieri, quando aliis satisfacere nequit. Illud óonuépas aliquatenus exponit Theognid. 1936. Εἶδει σὺν καλῷ παιδὶ πανημέριος. Sententiam sic construe; παίων ὁσημέραι ἰῶ με παίοντα [τότε] ἀσύμφορον ἀλλ ̓ οὐ τανῦν γε.

1214,5. στρ. α'. 1216,7. ἀντιστρ. α'.

1922,3. στρ. γ'.

1218,9. στρ. β'.
1220,1. άντιστρ. β'.

1224,5. ἀντιστρ. για

v. 1226 et sqq. Sic lege

ΛΑ. λόγχη τις ἐμπέπηγέ μοι δι ̓ ὀστέων ὀδυρτά· στρ. δ'.

ΔΙ. τήνελλα καλλίνικος.

ΧΟ. τήνελλα δῆτ ̓ εἴπερ καλεῖ σ ̓, “ ὦ πρέσβυ καλλίνικος,” ἀντιστρ. δ'.

Τήνελλ ̓ “ ἀγῶν ̓ ἐδύσω·

"

· χαίροις λαβαν τόνδ ̓ ἀσκόν·”

47. ὁρᾶτε τουτονὶ κένον.

καὶ πρός γ' ἄκρατον ἐγχέας ἄμυστιν ἐξέλαψα·

ἕπεσθε νῦν ἄδοντες·

ΧΟ. ἀλλ ̓ ἑψόμεσθ', ὅσῃ χαρᾷ

10

τήνελλα, καλλίνικον ᾄδοντες σὲ καὶ τὸν ἀσκόν. Mirum in modum Comici verba, quæ nemo intelligere potuit, disjecta exhibent editiones: nempe e v. 6. et 2. unus efficitur, et v. 4. sic legitur : Τήνελλα νῦν ὦ ἀγένναδα (MSS. ὦ γένναδα) χώρει λαβὼν τὸν ἀσκὸν, et in v. 8. additur τήνελλα καλλίνικος. Verum ipse nihil video, quid sibi velit ὁρᾶτε τουτονὶ κένον post ὀδυρτά : neque gratias leves Editoribus egissem, si quis mihi sententiæ nexum explicuisset; quem ipse nunc aliis extricare possum. Tristem Lamachi vocem ὀδυρτὰ ridet Δικαιόπολις per suun lætitiæ epiphonema Τήνελλα : quod pro secundo accipit omine chorus, et subdit Τήνελλα δῆτα· εἴπερ Τήνελλα (quæ hic προσωποποιεῖται sicut Νίκη in Lys. 317. Δέσποινα Νίκη, necnon in Αv. 575. Νίκη πέτεται) καλεῖ σ' “ ὦ πρέσβυ καλλίνικος ἀγῶν ἐδύσω· χαίροις λαβὼν τόνδ ̓ ἀσκόν. ubi respicitur ad certamen supra memoratum in v. 1001. ὃς δ ̓ ἂν ἐκπίῃ Πρώτιστος, ἀσκὸν Κτησιφῶντος λήψεται : ubi Schol. ἐτίθετο δὲ ἀσκὸς πεφυσημένος ἐν τῇ τῶν Χοῶν ἑορτῇ, ἐφ ̓ οὗ ἔδει τοὺς πίνοντας πρὸς ἀγῶνα ἑστάναι καὶ τὸν πρῶτον πίνοντα, ὡς νικήσαντα λαμβάνειν ἀσκόν ; unde patet me non male eruisse ἀγῶν ἐδύσω ex ᾧ ἀγένναδας (sic enim MSS., opinor, exhibent): praesertim cum phrasis ἀγῶνα

úraolas sit proba et aliquoties depravata; sicut in Orest. 838. ubi legitur Ψυχῆς ἀγῶνα τὸν προκείμενον περὶ Δώσων, ἐν ᾧ ζῇν ἢ θανεῖν ὑμᾶς χρεών. Verum ibi Canter voluit Δύσων vero proxime : lege Avσóμevos, ou: quod probasset, opinor, J. Pierson; ille enim in Notis MSS. penes me voluit 4gauw, propter illud Spaμouμevos in Χ. Π. 415. ψυχῆς ἀγῶνα-Δραμούμενον necnon ἀγῶνα-δράμοιμ' in Alcest. 489. Hæc obiter. Ad Comicum redeo. Ibi reposui Xaigos vice xúpel. Eadem var. lect. in Eurip. Tro. 1205. Hic vero dicitur χαίροις λαβὼν ut χαιρων συλλαβὼν τὴν μείρακα in Plut. 1079: neque valde distant loca ad Nub. 510. in Classical Journal, No. xxvi. p. 379. V. 9. Vulgo ivóμsota on xápw. At MSS., ni fallor, exhibent agáv. Inde erui on xapa. Certe in tali loco est opportunum ὅσος: et Ran. 790. ὁ δῆμος ἀνεβόα οὐράνιον ὅσον. Aliis fortasse placebit ὅσῃ χερί : ubi χεὶρ sicut manus apud Latinos significat multitudinem. Dici poterat igitur on xpì, ut ooos oxλos in Plut. 750. Nub. 750. et orgάrevμ' oooy in Phoen.

102.

Dabam Etona, Kalend. Mart. A. S. MDCCCXVII.

CAMBRIDGE TRIPOSES,

As connected with the lighter History and with the Literature of that University.

BEFORE the publication of the Cambridge Calendar, a good collection of Triposes was a valuable thing, as containing the only printed list of the honors of the senate-house. Such a collection still retains its value in the hands of the intelligent, as exhibiting playful satires on the follies and the gravities of the day, or happy specimens of elegant composition from Etonian and other pens,

Two such Triposes are presented now to our readers. The first poem, on Scates and Scating, needs no preliminary comment; and the author may be discovered by a very easy calculus, being that senior optime in the year 1787, to whose name is attached the significant mark of (A) in the calendar. Of the second Tripos here re-printed the author is to us unknown; while the subject of that day may be told in a very few words: The White Bear tavern was interdicted; and the Fellow-Commoners of Trinity, including the True Blues, were put on short commons by the interdict.

J: Tate.

Ποσσὶ δ ̓ ὑπαὶ λιπαροῖσιν ἐδήσατο καλὰ πέδιλα.
HOM. II. B. 44.

VINCLA pedum e duro chalybis conflata metallo, Egregium artis opus, variasque ex ordine partes Expediam, Arctoï circumdare qualia plantis Festinant juvenes, quo tempore parciùs urit Phoebus humum, et gelidæ gliscit violentia bruma. Cyclopum inprimis magnâ de gente petendus Insigni arte faber; porro huc vestigia tendas, Alma suos inter quem Granta recenset alumnos, In vicum, ingentem recto qui tramite ducit Ad pontem Cami: hìc oculis fors obvia surget Parva antiqua domus, sed quâ vix notior ulla est Propter aquas Cami; quippe artis symbola multa Ante fores pendent fabriliaque instrumenta Desuper-adversus picto strepit arjete murus. Sat quoque notus herus, furvam modò conspice vestem, Et furvam barbæ segetem, furvosque capillos. Sponde huic mercedem facilis; nec inutile pacto Forsan erit sacri superaddere pocula musti; Quippe operi auditi non immemor acrior instat, Jamque domus resonâ tremefacta incude laborat. Massa tibi hìc chalybis spatio porrecta sat amplo Eligitur, mensura pedum justissima quantum Flagitat; ast altè compressi pollicis ictum Dimidiâ plus parte affectans ardua vincat : Altiùs evectum incessus per lubrica ducit Mollior, et faciles componit Gratia motus. At chalybis pars ima Deum jam passa domantem Nascentem induitur Lunam, angustumque decenter Desinit in rostrum, qualis curvata carina Sulcat aquam, saltuque undis caput altius effert. Haud procul a rostro sunimæ vi dissita massæ Lamina se attollens flammis atque arte domatur In furcam, lignum aptatum quæ dente tenaci Mordeat; a tergo patulus sese annulus offert, Inque illum e ligno demittitur acta supernè Se cochlea insinuans sinuoso arctissima ferro: Hanc super erigitur præacutus cuspide clavus Ima potens avido calcis comprendere morsu, Et prohibere pedem lapsu fluitante moveri.

Jamque opus exactum et visu mirabile surgit Machina-quod restat, quo juncta ligamine plantæ Hæreat, exponam: transit terno ordine lignum Balteus, hic exu digitorum extrema coërcet,