Verschnittenen und eine äthiopische Sklavin geschenkt hat. Thraso, ein prahlerischer Officier, ist sein Nebenbuhler, und hat gleichfalls eine vermeinte Sklavin gekauft, die er der Thais zum Geschenk anbietet, wenn sie ihn allein lieben will. Um davon wenigstens den Schein anzunehmen, bittet den Phädria, sie nur auf einige Tage unbesucht zu lass sen, und er will indeß aufs Land gehen. Sein Bruder, Chårea, verliebt sich in das vom Thraso geschenkte Måði chen, und, um mit ihr beisammen zu leben, verkleidet er sich, und giebt sich für den Verschnittenen aus. Die Ents deckung dieses Betrugs veranlasst vielerlei Unruhen; und zus gleich entdeckt Thais, daß das ihr vom Thraso geschenkte Mädchen, eine freie Bürgerin, und Schwester des. Chres mes ist, dem sie wieder zugeführt, und an den Chårea verheirathet wird. Phädria verbindet sich mit der Thais. Von Seiten der Moral möchte sich dieß Lustspiel wohl schwers lich ganz rechtfertigen lassen; aber in Hinsicht auf Intrigue und Dialog hat es unstreitige Schönheiten. 3. Heautontimorumenos. So heisst dieß Stück von dem gråmlichen, auf lauter eigne Qual bedachten, Charats ter des Menedemus. Dieser hat einen Sohn, Klinia, dem er wegen seiner Liebe zur Antiphile sehr hart und strenge begegnet. Der Sohn verlässt aus Ungeduld das Haus seis nes Vaters, und nimmt Kriegsdienste. Der Vater macht fich darüber Vorwürfe. Die Liebe bringt indeß den Sohn bald zurück, der zum Chremes, einem menschenfreundlis chern Alten, seine Zuflucht nimmt. Bacchis, welche vom Klitipho, dem Sohne des Chremes, heimlich geliebt wird, giebt sein Sklave und Vertrauter, Syrus, für eine Geliebte des Klinią aus. Antiphile wird indeß für eine Tochter des Chremes erkannt, an den Klinia, dessen wahre Liebe man erfährt verheirathet, und Klitia, der die Bacchis aufgiebt, wird anderweitig versorgt. Gleich in der ersten Scene wird der Charakter des Selbstquålers, Menedémus, durch seine Unterredung mit dem menschlich und duldsam gesinnten Chremes trefflich ins Licht geseßt: CHREMES. Quanquam haec inter nos nuper no- Inde adeo quod agrum in proximo hic mercatus es, Quid quaeris? annos sexaginta natus es, Aut plus eo, ut coniicio: agrum in his regionibus MEN. Chreme, tantumne est ab re tua otii tibi, Aliena ut cures, eaque, nihil quae ad te attinent? CH. Homo fum; huinani nihil a me alienuin puto. Vel me monere hoc, vel percontari puta. D 4 CH. CH. An cuiquam eft ufus homini, fe ut cruciet 2 ME. Mihi. CH. Si quid laboris eft, nollem: fed quid iftuc mali, eft, Quaefo, quid de, te tantum meruifti? ME. Eheu! CH. Ne lacruma; atque iftuc, quidquid est, fac me ut sciam. Ne retice; ne verere; crede inquam mihi, Aut confolando, aut confilio, aut re iuvero. i ME. Scire hoc vis? CH. Hac quidem caufa, qua 1 རྩྭ་ཕན་ dixi tibi. ME. Dicetur. CH. Iftos raftros interea tainen Appone; ne labora. ME. Minime. CH. Quam rem agis 2. ME. Sine me, vaciyum tempus ne quod dem mihi Laboris. CH. Non finam, inquam, ME. Ah, non aequum facis. CH. Hui, tan graves hos, quaefo? ME. Sic CH. Nunc loquere. ME. Filium unicum ado lefcentulum Habeo. Ah, quid dixi habere me? Immo habui, Chreme; Nunc habeam, necne, incertum eft. CH. Quid ita iftuc? ME. Scies; A Eft e Corintho hic advena anus paupercula.» Prope iam ut pro uxore haberet; haec clam me omnia. Neque ut animum decuit aegrotum adolefcentuli, Amicam ut habeas prope iam in uxoris loco?.. Erras Erras fi id credis, et me ignoras, Clinia. Ego te meum effe dici tantisper volo, Dum, quod te dignum eft, facies: fed fi id non facis, Simul reme Poftremo adeo res rediit: adolefcentulus J Saepe eadem, et graviter, audiendo victus eft. Plus fcire et providere, quam fe ipfum fibi: $;་་་་་ ིི༔ 16 A CH. Ambo accufandi, etfi illud inceptum, tamen Animi eft pudentis fignum, et non instrenui. ME. Ubi comperi ex iis, qui ei fuere confcii, Domun revertor moeftus, atque animo fere Perturbato atque incerto prae aegritudine. Adfido, accurrunt fervi, foccos detrahunt: Video alios feftinare, lectos fternere, Coenam apparare; pro fe quisque fedulo Faciebat, quo illam mihi leniret miferiam. Ubi video haec, coepi cogitare: hem! tot mei Solius folliciti funt cauffa, ut me unum expleant! Ancillae tot me vestiant? fuintus domi B Tantos ego folus faciáin? fed gnatum unicum," Si id faciam. Nam usque dum ille vitam illam colet P Interea usque illi de me fupplicium dabo, Chreme, meo gnato facere, dum fiam mifer: mum eft. CH. Menedeme, at porro recte fpero, et illum tibi Şalvum adfuturum effe hic, confido, propediem, ME. Utinam ita Di fax at! CH. Facient. Nunc, fi comnodum eft, o (Dionysia hiq sunt) hodie apud me fis volo. ME. Non poffum. CH, Cur non, quaefo ? tan dem aliquantulun» Tibi parce; idem abfens facere te hoc vult filius. ME. Non convenit, 'qui illum ad laborem impulerim, Nunc me ipfum fugere. CH. Siccine eft fententia? ME. i |