MOLA JUVENTUTIS RESTAURATRIX.‡

MEDEA, effecti revocaret ut Æsonis annos,

Diversam herbarum mille poposcit opem;

Carminaque et magicas artes, succosque potentes, Quosve venenorum Thessala terra parens; Quos Pindus, quos Ossa tulit, quos Pelion altus, Quotquot et Apidani gramina ripa dedit; Quodque triceps Hecate auxilii, quod numina noctis,

Quod nemorum poterant diique deæque dare. His simul incoctis, precibusque et carmine multo Sopiti jugulum discidit ense senis.

Sanguis ubi exierat, validi medicamine succi
Replevit soceri guttura cæsa nurus.
Canities, maciesque abiit, pallorque, situsque,
Plenaque luxuriant membra vigore novo.
Scilicet hoc visum est mirè finxisse poetæ ;
Te penes est dignum dicere necne fide.
Quidlibet audendi pictori est æqua potestas,
Et multi ingenii tradidit ille molam.

First appeared in ed. 1743, p. 190.

MOLA JUVENTUTIS RESTAURATRIX.

201

Clarius inventum, quoniam plus exhibet artis, (Quod mox agnosces) prodigiique minus. Ponitur in campis (ita lusit amabile pictor) Machina, bis senos, vix minùs, alta pedes. Non agitur ventis, non est versatilis undis, Versandæ toti sufficit unus homo.

Pyxis quadrati ex ligni compagine, summum
Inversi coni conficit instar opus.

Huc ope scalarum ascendens, de margine capsæ
Conjicitur præceps, ut juvenescat, anus.
Dum rota versatur, (credat, qui conspicit) exit
Juxtà expectanti pulchra puella proco.
Pulchra, decens, habilis-vetulæ hæc miracula
cernunt,

Et
propere
ad scalas, ut renoventur, eunt.
Jam non in plateis, longâ confecta senectâ,
Hoc vetula exaudit triste, memento mori.
Siquam pervulgata fidem pictura meretur,
Læta magis vox est illa, memento mori.

Antiquas ædes, celsaque fana colit.

Nil tam sublime est, quod non audace volatu,
Aeriis spernens inferiora, petit.

Quo nemo ascendat, cui non vertigo cerebrum
Corripiat, certè hunc seligit illa locum.
Quo vix à terrâ tu suspicis absque tremore,
Illa metûs expers incolumisque sedet.
Lamina delubri supra fastigia, ventus
Quâ cœli spiret de regione, docet;
Hanc ea præ reliquis mavult, secura pericli,
Nec curat, nedum cogitat, unde cadat.
Res inde humanas, sed summa per otia, spectat,
Et nihil ad sese, quas videt, esse videt.
Concursus spectat, plateâque negotia in omni,
Omnia pro nugis at sapienter habet.

First appeared in ed. 1743, p. 192.

CORNICULA.

Clamores, quos infra audit, si forsitan audit,
Pro rebus nihili negligit, et crocitat.

Ille tibi invideat, felix cornicula, pennas,
Qui sic humanis rebus abesse velit.

203

de l l l l l l l l l l l l l !

Ο

CONSPICILLUM.

MNIBUS ex oculis, quos ars invenit et usus,
Per quos conspicimus res prope, resque
procul;

Commodius nihil est, nihil est præsentius illis,
Impositos naso 'quos fere quisque gerit.
Sunt, qui temporibus, ne balbâ è nare loquantur,
Affigi malunt hæc vitrea auxilia.

Sunt, quibus in dextrâ vitrum prætenditur unum;
Hi sunt ex illis, quos pudet esse senes.
Nemo sagax magis est exploratore novorum,
Cùm vitra in naso gestet, in ore tubum :
His pollens armis, his adjutricibus armis,
Arcani nihil est, quod subolere nequit.
Adjumenta domi hæc si fors fortasse relinquat,
Frustra sub cubito biblia portat anus:
Excidit ex animo, nihilique est concio tota,
Ni caput et versum, secum habet, unde notet.

First appeared in ed. 1743, p. 193.

1 Fere quos,' by an error of the press. Ed. 1743.