FRONDIBUS et pomis herbisque tenaciter hæret
Limax, et secum portat ubique domum.
Tutus in hac sese occultat, siquando peric'lum
Imminet, aut subitæ decidit imber aquæ.
Cornua vel leviter tangas, se protinus in se
Colligit, in proprios contrahiturque lares,
Secum habitat, quacunque habitat; sibi tota su-
pellex ;
Solæ, quas adamat, quasque requirit, opes.
Secum potat, edit, dormit; sibi in ædibus îsdem
Conviva et comes est, hospes et hospitium.
Limacem, quacunque siet, quacunque moretur,
(Siquis eum quærat) dixeris esse domi.
TRANSLATED BY WILLIAM COWPER, ESQ.
To grass, or leaf, or fruit, or wall,
The Snail sticks close, nor fears to fall,
As if he grew there, house and all
Within that house secure he hides,
When danger imminent betides
Of storm, or other harm besides
Give but his horns the slightest touch,
His self-collecting power is such,
He shrinks into his house with much
Where'er he dwells, he dwells alone,
Except himself has chattels none,
Well satisfied to be his own
Thus, hermit-like, his life he leads,
Nor partner of his banquet needs,
And if he meets one, only feeds
Who seeks him must be worse than blind,
(He and his house are so combin❜d,)
If, finding it, he fails to find
HEROUM quo fama abiit! vulgataque quondam
Antiquis ubi sunt nomina in historiis!
Heu! quanta humanis insunt ludibria rebus!
Gloria, cum tantum gloria, quam nihili est!
Pompeium quis conjiceret nunc esse Molossum!
Cæsara quis Lanii crederet esse canem!
At sunt; rivales at sunt: certaminis (aut os
Aut offam carnis projice) testis eris.
Scipio, fulmen adhuc belli, tauro involat acer,
Et validos lacerat dente tenace toros.
Quod defensor erat Troja, defensor et horti est;
Et canis est Hector, quod fuit Hector homo.
Qui præter reliquos sævus sitiensque cruoris,
Ille, nec immerito, dicitur ille Nero.
Ut coriis fures unctis absterreat, ille
Latratu multo perpete nocte furit.
En quo processit verborum injuria! Brutus
Expellit porcos, et Cato servat oves.
At neque servatur major reverentia divis,
At neque Cœlitibus nomina sancta magis : Juno, Diana, Venus, quondam celebrata poëtis Numina, jam nuribus sunt gremialis Amor: Curribus ad varios cœtus hinc inde feruntur; Seu fors templa magis, sive theatra juvent. Si foret in terris Democritus, hanc quoque justam Materiem risus dixerit esse sui.
LONDINI ad pontem prono cum labimur amne,
Quam tua dat turris dulce, Maria, melos!
Ut servat justum quævis campana tenorem!
Pulsata ut variis contremit aura sonis!
Nec mora, nec requies; ripas concentibus implet,
Alternans hilares ingeminansque vices.
Quo magis abscedis, tentat numerosior aurem
Musica; lætantur corda, salitque jecur.
Talis ab harmonia surgit distante voluptas ;
Sin turrim introeas, omnia clangor erit.
SEDULA per campos, nullo defessa labore,
In cella ut stipet mella, vagatur apis:
Purpureum vix florem opifex prætervolat unum,
Innumeras inter quas alit hortus opes;
Herbula gramineis vix una innascitur agris,
Thesauri unde aliquid non studiosa legit.
A flore ad florem transit, mollique volando
Delibat tactu suave quod intus habent.
Omnia delibat, parce sed et omnia, furti
Ut ne vel minimum videris indicium.
Omnia degustat tam parce, ut gratia nulla
Floribus, ut nullus diminuatur odor.
Non ita prædantur modice bruchique et eruc;
Non, ista hortorum maxima pestis, aves:
Non ita raptores corvi, quorum improba rostra
Despoliant agros effodiuntque sata.
Succos immiscens succis, ita suaviter omnes
Temperat, ut dederit Chymia nulla pares.
Vix furtum est illud, dicive injuria debet,
Quod cera et multo melle rependit apis.
|