V. 31. Ναὸν Κυπρίδος καθείσατο, Ερῶσ ̓ ἔρωτ ̓ ἔκδημον· Ιππολύτῳ δ ἐπὶ Τὸ λοιπὸν ὠνόμαζεν ιδρύσθαι Θεάν. Ita locum Criticis multum vexatum exhibuit M. At MSS. 5. cum Fl. Kurgidos ¿ynabeitato: Ibi latet Kurgidi uav xabeioaro, cf. Tzetzis verba in Lycophron. v. 1329. p. 196. Φαίδραν ἥτις ἤρα τοῦ Ἱππολύτου καὶ ὨΚΟΔΟΜΗΣΕ ΝΑΟΝ ΤΗ ΑΦΡΟΔΙΤΗ, Ερωτικὸν αὐτὸν καλέσασα : et ejusdem verba in ν. 610. Φαίδρα ἱερὸν ̓Αφροδίτης ἱδρύσατο ἐπὶ τῷ Ἱππολύτου ἔρωτι : mox lege τὸ λοιπὸν, οὐ νομίζειν ιδρύσθαι θεᾷ. Redde Veneris quidem nomine templum posuit Phædru: sed postea in Hippolyti honorem revera non Veneris perhibetur dicasse. Quam facilis sit error librarii scribentis ὠνόμαζεν et θεὰν pro οὐ νομίζεθ' et θεαὶ, ecquis adeo quin videat cæcutit, Illud routera sæpius a Nostro usurpatur (vid. Beck. Index) et huic loco maxime convenit; quippe sententiam Veneris, quid futurum sit templi nomen, prædicantis, ipsa res confirmavit. Etenim Diodorus Siculus IV. 62. p. 306. et Asclepiades apud Schol. Hom. Od. A. 320, narrant illud templum a Phædra Veneri dicatum postea fuisse 'ITTOλÚTelov nominatum, non, ut olim, 'Egwrixòv; quæ vox restitui debet Scholiastæ in Homerum vice ΠΡΩΤΟΝ propter Tzetzis illud τὸ ἐρωτι κὸν καλέσασα. Nullo jure M. ὠνόμαζεν tuetur. Aut præsens aut futurum hic requiritur propter τὸ λοιπόν.

V. 40. In hoc versu et in 42. e prava lectione Codicis Florentini vera potest erui. Quoniam autem M. nihil dixit, nos quoque tacebimus. Et profecto plurima hujus generis ab iis possunt congeri, qui Codicibus conferendis et variis lectionibus perpendendis operam vel levissimam dedere.

V. 43. Καὶ τὸν μὲν ἡμῖν πολέμιον πεφυκότα Κτενεῖ πατὴρ ἀραῖσιν. Ita M.; at MSS. pro Taquxóra dant vɛavíav: miram sane varietatem Valckenaer ipsi Euripidi tribuit scribenti in priori hujus fabulæ editione TEQUxóra, in posteriori vɛavíav: quam vocem repudiat M. ne litera septies repetita versum auribus ingratum efficiat. Ea tamen objectio, inter levissimas habenda, nihil impedit quominus conjecturam proponamus, quod Euripides scripserit: Καὐτὰς μὲν ἶνιν πολέμιον λίαν ἐμοὶ: quoniam vulgata lectione servatâ, TоλéμOV TEQUxóтra non habent, qua voce conjungi possint, et locus nimis longe distat in quo mentio facta est de Hippolyto Veneris inimico. Rara vox iis, Euripidea tamen, sæpius depravatur. Vid. Troad. Append. p. 130.

V. 48. Τὸ γὰρ τῆσδ ̓ οὐ προτιμήσω κακὸν, Τὸ μὴ οὐ παρασχεῖν TOUS Eμous Exteous duol Aixny. Ita M. vulgatum edidit, advocatis. locis Eschyli Eumen. 637. 737. et Euripidis Alcest. 773. quæ neque Valck. neque Musgr. prætermisit. Libri nonnulli xaλóv. Mox Ald. Tou un ou: hoc verum est, modo o abjiciatur.

V. 58. et sqq. Hic cantus unicus inter Euripideos, extat exemplum Carminis, ante adventum Chori ipsius, ab aliis dicti munere Chori fungentibus. Simile quid in Nostri Alexandra extitisse testis est Scholiasta. Eo dramate servato, melius pro liquido statui potuisset, utrum carmina hujusmodi Monostrophica an Antistrophica haberi debuissent, quemadmodum haberi possunt legendo;

De vocibus perperam iteratis MSS. nonnullas omittunt: scilicet Αρτεμιν in v. 1. et χαῖρέ μοι in v. 5. Omittere quoque debebant, quas resecui, καλλίστα in v. 9. et οἶκον gl. vocis αὐλὰν in v. 8. In v. 9. εὐπατέρει' ἀν' edidit M. e conjectura Gaisfordi.

V.77. Αἰδὼς δὲ ποταμίαισι κηπεύει δρόσοις. Vocem Αἰδὼς servant M. et Brunck. Hujus verba, contra έως VV. DD. conjecturam pugnantis, exscribi merentur. " Enimvero quid magis ingeniosum, quid magis venustum, quid magis allegoria congruens, qua sequentium naturalis sensus velatur, quam Divam ipsam Pudicitiam sacri illius prati culturæ præfectam fingi."

V.78. Οσοις διδακτὸν μηδὲν ἀλλ' ἐν τῇ φύσει Τὸ σωφρονεῖν εἴληχεν εἰς τὰ πάνθ' ὅμως Τούτοις δρέπεσθαι, τοῖς κακοῖσι δ' οὐ, θέμις. Hæc maxime impedita facile et certe expedivit Porsonus legendo, ut M. edidit, ὅστις. Cum ea voce singularis numeri οὗτοι pluralis sape jungitur. Exemplum aptissimum citavit P. in Not. Msta. Antig. 718. Ὅστις γὰρ αὐτὸς ἢ φρονεῖν μόνος δοκεῖ Οὗτοι διαπτυχθέντες ὤφθησαν. Citavit quoque Androm. 180. Hec. 363,4. Electr. 938,9. Med. 221,2. Dictyos Fragm. 13. Soph. Ajac. 769. Electr. 1538,9. Aristoph. Ran. 714. Eccles. 683, 4. Incert. apud Plutarch. 11. p. 33. E. Eustath. IX. Γ. ρ. 415.—314. Tibull. 1. 6. 39. et emendari jussit Helen. 951. legendo e Stobæo p. 500. Gesn. 361. Grot. παισὶ vice παιδί.

Ibid. Confert Valck. Bacch. 314. Οὐχ ὁ Διόνυσος μὴ σωφρονεῖν ἀναγκάσει Γυναῖκας εἰς τὴν Κύπριν ἀλλ ̓ ἐν τῇ φύσει Τὸ σωφρονεῖν ἔνεστιν εἰς τὰ πάντ ̓ ἀεί· Τοῦτο σκοπεῖν χρὴ: ubi teste M. corrigebat Porsonus ὡς φρονεῖν et mox ἀλλ ̓ εἰ τῇ φύσει Τὸ σωφρονεῖν ἔνεστιν εἰς τὰ πάντ ̓ ἀεὶ, Τοῦτο σκοπεῖν χρή. Sed fortiter pro ἐν τῇ φύσει pugnant loca apud Valck. nec, quia MSS. omittunt manifesto ex interpolatoris manu de metro timentis, causæ aliquid videmus cur lectio, quam præbet X. II. 261. Οὐ γὰρ θεὶς rejiciatur, præsertim cum ὁ Διόνυσος e gl. nasci possit. Agnoscit quidem Stobæus Tit. v. p. 63. Gesn. tam scriptus tam impressus teste Brunckio, Οὐχ ὁ Διόνυσος μὴ σωφρονεῖν ἀναγκάσει legibus constrictus necessitatis; metuens scilicet, ut sententia ab eo excerpta alioqui fortasse non intelligatur. Etenim in Euripidis loco non Stobæi, quis sit ille deus, præcedentia verba satis declarant.

81. Χρυσέας κόμης Ανάδημα δέξαι. Valck. voluit χρυσέα κόμη: quia δέχομαι sapius cum dativo jungitur. Citatis a Valckenaerio exemplis Ajac. 670. et Orest. 46. addi possunt quæ dedit Porson. Hec. 539. Nihilominus bene M. genitivum tuetur ab Electr. 887. Δέξαι κόμης σῆς

βοστρύχων ἀναδήματα. ubi legi debet 'Ανάδημα δέξαι βοστρύχων κόμης τε σῆς.

V. 95. Πλείστη γε καὶ κέρδος γε σὺν μόχθῳ βράχει. Ita M. Valck. ex Fl. prius yɛ in 7 mutavit: rectius posterius ye in 7 mutasset.

V. 98. Σεμνὴν δαίμον': Ita M. at MS. Flor. codicum, quotquot supersunt, Euripidearum fabularum facile princeps, modo quis lectiones ejus veras e falsis probe elegerit, una cum Suida dat σεμνὸν : quod conjectura quoque assequi potuit: siquidem daluwv semper, ni fallimur, est generis masculini.

V. 105. Αλλοισιν ἄλλος- μέλει. Ita M. cum omnibus libris præter Eustathium citantem μέλοι: quod verum esse potest, si legitur ἄλλοις ἄν. Particula ἂν sæpissime depravatur aut excidit. In v. 89. legi debet οὐ γὰρ ἂν σόφοι φαινοίμεθ' ἄν. Vulgo ή γὰρ οὐ : sed ἦ γὰρ est interrogantis.

V. 107. Τιμαῖσιν ὦ παῖ δαιμόνων χρῆσθαι χρεών. Hic M. intelligit τιμὰς δαιμόνων honores Divis debitos: sed non alios intelligentes facit, quomodo Hippolytus debitis honoribus Deorum uti potuerit. Error levis VV. DD. Iudifcatus est. Lege Τίμα νιν, ὦ παῖ· καὶ νόμῳ χρῆσθαι χρεών.

V. 118, 9. Ἡμεῖς δε, τοὺς νέους γὰρ οὐ μιμητέον Φρονοῦντες οὕτως ὡς πρέπει δούλοις λέγειν. Hæc edidit quidem M. nec tamen Reiskii conjecturam δούλοις φρονεῖν rejicere videtur confirmatam ab Alexandræ Fragm. vi. et Bacch. 1123. Atqui illa admissa, famulus Hippolyti nullam causam profert, quominus ipse juvenes imitetur. Præstat igitur quodammodo Musgravii conjectura legentis φρονοῦντας (non φρονοῦντες ut dicit M.) οὐ τῶς ὡς πρέπει δούλοις λέγειν. In eo tamen errat Musgravius quod 75 in senarios inducat; quanquam eadem chorda oberrat Marklandus ad Suppl. 1145. deceptus a duobus locis S. C. Th. 478. et Aj. 852. quorum alter emendatus, alter emendandus est. Lege igitur φρονοῦντας ὡς, ὥστ ̓ οὐ πρέπει δούλοις λέγειν. Porsonus ad Eurip. Suppl. 594. Sophocli vocem dora restituere voluit, locis quam plurimis

restituendam.

V. 120 et sqq. Hoc carmen Antistrophicum constat e Choriambis cum Ionicorum alterutro junctis. Id nunc attingere nolumus, quomodo cantus in melius disponi possit, de sensu magis quam metro solliciti.

V. 125. Φάρεα πορφύρεα. Ita M. vocum ordinem mutavit, quod et Hermannus de Metr. p. 444. dudum fecerat.

V. 152. Πημαίνει τις ἐν οἴκοις Κρυπτά γε κοίτᾳ τῶν σῶν λεχέων. Ita M. qui in notis præfert, Κρυπτά γε κοίτα ut λεχέων pendeat de κρυπτά, sicut in Æschyl. Suppl. 303. Καὶ κρυπτά γ' Ἥρας ταῦτα παλλακισμάτων. Atqui "Ηρας in Æschylo suspicione non vacat; neque των in Euripide. Habent quidem Fl. et Lasc. Κρυπτᾷ κοίτα λεχέων σῶν: unde addito γε ceterorum librorum, erui potest Κρυπτά τε καυχάται σῶν λεχέων. Et paulo ante in MS. Fl. latet vera lectio; etenim ille Codex præbet Εὐπατρίδα πημαίνει, lege Εὐπατριδ' ατη μαίνει, omissa ultima syllaba vocis ευπατρίδων per litteras αν compendifactas. In Stropha lege El, σεμνῶν ἢ Κορυβάντων Ἐκ ματρὸς οὐρείας φοιταλέα.

V. 145. Ανίερος αθύτων πελάνων τρύχει. Hæc olim bene intellexit. M. cuius tamen δεύτεραι φροντίδες minime sunt σοφώτεραι, dum πελάνων conjungit cum τρύχει.

Solution of Professor Porson's Algebraical Problem. 201

V. 149. Δίναισιν νοτίας ἅλμας. Ita M. qui memorat lectionem MSS. trium δίναις ἐννοτίαις : e quibus unus, teste Valck. præbet δίναις ἐν νοτίαις: unde Wakefieldus voluit δίναις τ ̓ ἐν νοτίαις.

V. 159. Euvala dederaι Tuyd. Ita M. post Valck. In notis dicit M. MS. Paris. A. præbere déserta pro var. lect.: immo, dédeσal si Brunckio sit fides.

V. 160. Φιλεῖ δε τῇ δυσφόρῳ γυναίκων Αρμονία κακά, Δύστανος ἀμαχανίας, συνοικεῖν Ὠδίνων τε καὶ Δυσφροσύνας. Ita locus difficillimus legi fortasse debet. "Cum muliere ægre sua mala ferenti improbum et infelix remedii consortium doloris tam corporis quam mentis habitare solet. Vulgo δυστρόπῳ: sed MS. et Lasc. δυστρόφῳ : mox aşovia reddit M. temperamento: quo jure nescio: dein auaxavia: denique δυσφροσύνας cum Schol. vice ἀφροσύνας.

V. 161 et sqq.

Haud scio an hæc satis intellexerint Editores. Immo spectat Chorus ad verba, quæ procul audiverat, Satellitum Hippolyti Dianam celebrantium v. 57 et sqq. necnon ad verba ipsius Hippolyti ad finem orationis in v. 86. Lege igitur

Δυσφροσύνας· δι' ἐμᾶς ἦξεν ποτε
νηδύος ἅδ' αὔρα· τὴν εὔλοχον
οὐρανίαν τόξων μεδέουσαν ἀ-

υτεῖν "Αρτεμιν· καί μοι πολυζήλ

ωτος αἰὼν σὺν θεοῖσι φοιτᾷν.

In his vulgatur TEUY, et asì et pora: sed Doricam istam terminationem Tragici non admittunt: mox alwv dedi vice dɛl. Noster habet awros air in Med. 243. et Sophocles in Antig. 1175.

Hæc pro specimine sufficiant: alio tempore telam, quam orsi sumus, persequemur.

Solution of PROFESSOR PORSON's Algebraical Problem, in No. 1v. of this Journal, p. 736.

IV.

TO THE EDITOR OF THE CLASSICAL JOURNAL.

SIR,

By comparing each of the first three equations

with the fourth equation, we shall find,

3

xy=12, xz=36, & xu=48: hence xyzu (=xy Xxz X xu).

3

20736

=20736(=12X36X48): and xyz= and x2=4:

xyzu 5184'

and thus x=2, y=6, z=18, and u=24.

W. S.

TO THE EDITOR OF THE CLASSICAL JOURNAL.

SIR, A Speech of thirty-three lines occurs in the Troades of Euripides, beginning with v. 1123. of the edition of Barnes, which is commonly attributed to Talthybius. An attentive examination of it will convince the reader, that the real speaker is some person belonging to Neoptolemus, who has been requested by Andromache to bury her child Astyanax, before he sails from Troy in the last ship of Neoptolemus's fleet. The same examination will convince the reader, that in v. 1133. instead οἱ καί σφ' ᾐτήσατο with the old editions, or καί σ' ᾐτήσατο, with Barnes and Mr. Burges, we ought to read, xu'oro. I take the liberty of advising the future editors of the Troades to insert ΑΓΓΕΛΟΣ among the persons of the Drama, and to restore this speech to him. In the 37th Number of the Edinburgh Review, (p. 70.) v. 1126. is noticed, on account of the licentious anapest which it contains:

Αὐτὸς δ ̓ ἀνῆκται Νεοπτόλεμος, καινάς τινας

Πηλέως ἀκούσας ξυμφοράς.

I have very little doubt that NEOTTÓλμs is a mere gloss for SeaTorns. In the following page the Reviewer has mentioned the restitution by Porson of deσToivns for Mndeias, in v. 58. of the Medea. Neoptolemus is called doors in another verse (1145.) of the speech now before us: where, however, the expression may be interpreted her master, as well as my master. In the Andromache, the AгTEAOZ, who brings from Delphi the intelligence of the murder of Neoptolemus, commences his recital in the following manner : V. 1070.

Ιώ μοι.

οἷας ὁ τλήμων ἀγγελῶν ἥκω τύχας,

σοί τ ̓, ὦ γεραιέ, καὶ φίλοισι δεσπότου.

Of the six other passages produced in the same paragraph of the Review, three appear to be satisfactorily corrected or explained: Æsch. Prom. 839. Eurip. Iph. Taur. 825. El. 4. The three which remain, if they are corrupt, require the aid of a more skilful hand than has yet been applied to them; Eurip. Or. 1655. Iph. Taur. 1456. Ion, 268.